Sinds gisteren ken ik de GNOME uitbreiding Tiling Shell die de layout editor van Windows 11 met Fancy Zones en de pas aangekondigde Window snap features van macOS Sequoia min of meer toepast voor GNOME.

Waarom dit?

Waarom is er de laatste tijd in alle grote besturingssystemen zo’n focus op het beheren van openstaande (applicatie)vensters op deze manier? Omdat, vermoed ik, het nu duidelijk aan het worden is dat de meeste computergebruikers niet goed om weten te gaan met (veel) openstaande vensters. Deze manier van het beheren van vensters is een mooie gulden middenweg.

Waarom een extensie?

GNOME heeft zelf al een zeer simmpele versie hiervan standaard aan boord, waar je twee vensters naast elkaar kunt zetten zodat ze elk 50% van het scherm hebben. Dit is voor een groot deel van de tijd genoeg, maar niet altijd.

Om dit nu standaard in te bouwen en het standaard doorvoeren voor iedereen is niet handig, omdat het percentage mensen wat dit gebruikt (nu nog) te klein is om dat te kunnen verantwoorden. Een extensie is een ander verhaal, want die moet door de gebruiker (of, in bepaalde gevallen, door de distributie) geïnstalleerd worden. Zo zorg je ervoor dat dit alleen geïnstalleerd en gebruikt word door mensen die er ook écht wat mee kunnen en doen.

Hoe installeer ik dit?

Door je webbrowser te openen en de pagina van Tiling Shell te bezoeken op de GNOME Extensions website en daar vervolgens de schuif off naar on te schuiven. Je krijgt dan een vraag of je deze extensie wilt installeren, antwoord daar met ja en klaar is Kees.